قرآن از نظر محتوا، مى‏فرماید: کمالات انسانى، در مبدا شناسى، معاد شناسى، و وحى ورسالت‏شناسى است، یعنى کمال، در داشتن جهان بینى‏الهى است، به این معنا که: جهان، آغازى دارد به نام «خدا واسماء حسناى او» وانجامى دارد به نام «معاد» وقیامت ودوزخ وبهشت و... وبین این آغاز وانجام، «صراط مستقیمى‏» است. که مساله وحى ونبوّت در این صراط مستقیم است.

چون در متن جهان بیش از مبدا ومعاد ورابطه بین مبدا ومعاد چیزى نیست، لذا اصول دین هم بیش از سه اصل نیست، اوّل، مبدا شناسى; دوم، معادشناسى; سوم، پیامبرشناسى، واین جمله که از امیرالمؤمنین... نقل شده است: «رحم اللّه امرءً عرف من این وفى این وَالى این‏» خداى رحمت کند کسى را که بداند از کجا و در کجا وبه کجاست.

گفته‏اند ناظر به این سه اصل دینى است، ودر فهمیدن این سه اصل ذکورت وانوثت‏شرط نیست، یعنى نه مذکر بودن شرط است ونه مؤنث‏بودن مانع. انبیا هم که انسانها را به این سه اصل دعوت نموده‏اند نه دعوتنامه‏اى براى خصوص مردها فرستاده‏اند ونه زنها را از شرکت در این مراسم محروم داشته‏اند. وقتى قرآن کریم از زبان پیامبر اکرم صلى الله علیه واله فرماید: ادعو الى اللّه على بصیرة‏ انا ومن اتّبعنی (1) «من وهر که از من پیروى کرد دعوت مى‏کنیم به سوى خدا واز روى بصیرت.» این دعوت، شامل همه انسانهاست، واگر پیامبرى دعوتنامه براى یک مرد به عنوان زمامدار یک کشور مى‏نویسد، پیامبر دیگرى هم دعوتنامه براى یک زن به عنوان زمامدار یک کشور مى‏نویسد. اگر رسول خدا صلى الله علیه و اله زمامداران مرد را به اسلام دعوت کرد، سلیمان‏ سلام اللّه علیه هم زمامدار زن را به اسلام فراخواند، هم دعوتها عامّ‏اند وهم مدعوّها، وهیچ اختصاصى در بین نیست.

پى‏نوشت: 1. یوسف، 108.

منبع: زن در آیینه جلال و جمال – آیت الله جوادی آملی